ကၽြႏု္ပ္၏အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ...

ထိုင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးတန္းကျဖစ္၏။
ဘလိုက္ဘုတ္ကစာကို မျမင္ရ၍ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းဆီက ကူးရ၏။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မႈန္ေနၿပီဆိုတာေတာ့သိ၏။
မ်က္မွန္တပ္ရမွာလည္း႐ွက္၏။ နဂိုကမွ ႐ုပ္ကမေျဖာင့္သည္မဟုတ္ပါေလာ။
မိဘေတြကလည္းကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္မို႔ သတိမထားမိၾက။
သတိထားမိခ်ိန္က Report Card တြင္လက္မွတ္ထိုးေပးခ်ိန္ျဖစ္၏။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သခ်ာၤမွာ သုည ထြက္ေန၍ျဖစ္၏။
အေဖကဆူေတာ့ ဘာတဲ့ ““ သား ဘာမွ မျမင္ရဘူးအေဖ ”” ဟူ၍ မအီမလည္သံႀကီးထြက္လာ၏။
တစ္ခါကလည္း အဖိုးျဖစ္သူက မ်က္စိမႈန္၍ ေျမးျဖစ္သူကို အေဖာ္ေခၚကာမွ ေျမးကလည္းမႈန္ေန၏။
ၿမိဳ႕ထဲမွာ လမ္းနာမည္ဖတ္ေတာ့ မျမင္မစမ္းႏွင့္ ဒီလမ္းပဲဟုေျပာလိုက္၏။ တိုက္နံပါတ္အတိုင္း တက္ၾကေသာ္ အလြဲႀကီးလြဲကာ လင္မယားရန္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကံေကာင္း၍ေျပးမဆင္း႐ုံတမယ္႐ွိ၏။အေဖျဖစ္တဲ့သူက မနက္ခင္း ရန္ကင္းမွာ မုန္႔ဟင္းခါးသြား၀ယ္၏။ အေဖာ္ေခၚလာေသာသားျဖစ္သူ မႈန္ေနသည္ကို မသိ႐ွာ၊ အျမန္ယာဥ္ ဟိုင္းလတ္ကားလာေသာ္ လုတက္ရမည္မို႔ အေ၀းကပင္ ကားနံပါတ္ကိုၾကည့္ခိုင္း၏။ အေတာ္ကိုေခၽြးျပန္၏။ အဲ့ အင္း ႏွင့္ပင္ ကားက အနားေရာက္လာ၏။
အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူက ဘားလမ္းက သမ၀ါယမဆိုင္မွာ မ်က္မွန္လိုက္လုပ္ေပး၏။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေတာ္၀မ္းသာ၏။
ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ပါးစပ္ေတာင္မစိႏိုင္ၿပီ။ မျမင္ရတာေတြ သဲကြဲစြာျမင္ေတြ႕လာလို႔ျဖစ္၏။
အစ္ကိုႀကီးကေတာ့ ေအာင္ႏိုင္သူ၏ အၿပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ ““ ငါ့တုန္းကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ”” ဟုေျပာ၏။
ဤအခ်ိန္မွ စ၍ မ်က္မွန္ေလးကို ပင့္ကာပင့္ကာျဖင့္ မွန္ေၾကာင္ ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရေလသတည္း။

မွတ္ခ်က္ ။    ။ တစ္မ်ိဳးလံုးမ်က္မွန္ႏွင့္ျဖစ္၏။