အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ယူရလိမ့္မယ္။

    ကၽြန္ေတာ္၏တိုက္ခန္းသည္ အေပၚဆံုးထပ္တြင္ျဖစ္သည္။ မိဘႏွင့္အစ္ကိုေတြ၏ေစာင့္မမႈေၾကာင့္ ပိုင္ဆိုင္ထားေသာဤတိုက္ခန္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္အလြန္ႏွစ္သက္သည္။ အေပၚဆံုးထပ္မို႔တက္ရတာ ေမာတာ ေလးပဲ႐ွိသည္။ အေပၚေရာက္သြားလွ်င္ ၀ရံတာေလးကို ကၽြန္ေတာ္အရင္ထြက္လိုက္သည္။ ၎င္းဘက္တြင္ အျခားေသာတိုက္မ႐ွိေသးေပး။ (အခုေတာ့ေဆာက္ေနၾကၿပီ။) ထို႔အျပင္ လံုးခ်င္း အိမ္ရာအသစ္ေဆာက္ရန္ ေတာ္ေတာ္က်ယ္၀န္းေသာ ေျမကြက္လပ္ႀကီး႐ွိရာ ကၽြန္ေတာ္သည္ေလကို၀ေအာင္႐ႈလိုက္ၿပီး ေမွ်ာ္မဆံုးေသာ ႐ႈ႕ခင္းကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ႐ႈ႕မၿငီးေသာ ျမင္ကြင္းအျပင္ ေလးဆူဓါတ္ပံု ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္၊ က်ိဳက္ၠဆံေစတီေတာ္  ႏွင့္ က်ိဳက္ေဒးယံုေစတီေတာ္ (အာနႏ္ၵာေစတီ) စသည့္ ေစတီ ၃ ဆူကို ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ခန္းေလးသည္ အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖိုဘက္တြင္၌လည္း အထပ္နိမ့္ မူလတန္းတိုက္ေက်ာင္းေလးပဲ႐ွိရာ ေလေျပေလညင္းမ်ားမွာ တိုက္ခ်င္တိုင္းတိုက္ေနေလေတာ့သည္။
    အိမ္ခန္းဖြဲ႕စည္းပံုမွာ ယေန႔ေခတ္ ကန္ထ႐ိုက္တိုက္မ်ားလို ေဟာပံုစံ ႐ွည္လေမ်ာႀကီးမဟုတ္ဘဲ အခန္းဖြဲ႕ၿပီးသားျဖစ္ေလသည္။ ဧည့္ခန္း၊ မာစတာ အိပ္ခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ အပိုေရခ်ိဳးခန္းေရအိမ္တို႔အျပင္၊ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းထပ္႐ွိေသးရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ ၎င္းတိုက္ခန္းေလးမွာ က်ယ္လို႔ပင္ေနပါေသးသည္။ ထို႔ အျပင္ ဘုရားခန္းကိုပင္ သီးသန္႔အခန္းျဖင့္ထားႏိုင္ရန္ အိမ္ဦးခန္းတစ္ခန္းပါ႐ွိေသးသည္။ စသည့္အခ်က္မ်ား ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ အႏွီတိုက္ခန္းေလးသည္ ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ္၏အိမ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားကို ဆိတ္သုန္း ေစၿပီ။
    အေၾကာင္းကား ၂၀၀၈ ေမ ၂-၃ တြင္တိုက္ခတ္သြားေသာ နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းေလမုန္းတိုင္းႀကီး ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔ညကား တစ္ညလံုးတစ္ေမွးမွမအိပ္လိုက္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အလစ္တြင္ခိုးခိုး ၿပီးတစ္ေမွးေလာက္ရေအာင္အိပ္လိုက္ေသးသည့္ ကၽြန္ေတာ္၏ဇနီးတို႔သည္ အသက္ကိုဖတ္ႏွင့္ ထုပ္ကာေနလွ်က္႐ွိၾကသည္။ ေအာက္ထပ္မ်ားကေတာ့ ဒီေလာက္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟုကၽြန္ေတာ္မထင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာက အေပၚဆံုးထပ္ကလည္းျဖစ္ျပန္၊ ေဘးႏွစ္ဖက္တြင္လည္း လံုး၀ဟင္းလင္းျပင္ အကာအကြယ္တိုက္မ႐ွိ၊ ၾကမ္းလိုက္တဲ့ေလဆိုတာကလည္း ေခါင္မိုးေပၚကသြပ္ေတြကို ဘီလူးေတြ ေဘာလံုးကြင္းမ်ားလုပ္ထားသလား၊  သြပ္ေတြလန္ကုန္ၿပီလား၊ ထုတ္တန္းေတြကက်ဳိးက်လာမွာလား၊ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မွာလဲ၊ ေၾကာက္လြန္းလို႔ အေပါ့ေတြလည္းတကယ့္ကို တစ္နာရီျခားတစ္ခါသြားေနၿပီ။ ႏွလံုးပဲ အားနည္းလို႔လား၊ သည္းေျခပဲအားနည္းသလား လူကေသြးပ်က္ခါ Z Z တုန္ေနၿပီျဖစ္သည္။ (ဆတ္ဆတ္တုန္တာမဟုတ္ဘူး)။ မနက္ေလးနာရီမွာ အနည္းငယ္အားတက္လာသည္။ ေၾသာ္ အရင္ဆို ေလးခြဲ ဆို ဘုရားထ႐ွိခိုးတဲ့အခ်ိန္ပဲ။ အာ႐ုံလာေတာ့မွာပဲ။ လင္းေရာင္ျခည္လာခ်ိန္မွာ အားတက္မလားႀကံတယ္ --- ေလက ပို၍ၾကမ္းလာသည္။ သမ္ၺဳေဒ္ၶ ႏွင့္ ၂၄ ပစ္ၥည္း ရြတ္တာ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္မွန္းပင္မသိေတာ့။
    မနက္လင္းခ်ိန္မွာ ဘယ္တိုက္က သြပ္ဘယ္ႏွစ္ခ်ပ္လန္ေနၿပီဟု ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ဟိုး ခပ္လွမ္းလွမ္း ကတိုက္ သြပ္အခ်ပ္ ၂၀ ေလာက္ တစ္ပလိပ္တည္း လြင့္ထြက္သြားတာ မ်က္လံုးထဲကပင္မထြက္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ တိုက္ပင္တုန္ေနသည္မို႔ ဇနီးသည္ကို အေရးႀကီးသည္မ်ား ေက်ာပိုးအိပ္ထဲစုထည့္ခိုင္းထား ရသည္။ တိုက္ေအာက္တြင္ရပ္ထားေသာ ကားမွာ အေျခအေနမွေကာင္းပါေလစဟု ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွပင္မျဖစ္၍ စိတ္ေအးသြားရသည္။ ႏွစ္ခ်က္ပဲက်န္တယ္။ အိမ္ေခါင္းမိုး သြပ္လန္မလန္ႏွင့္ သင္တန္းေရာေဘးကင္းမကင္း။  တစ္ျခားသူေတြအတြက္လည္းစိတ္ပူပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း သတ္ၱ၀ါေတြ က်န္းမာၾကပါေစ ရြတ္ေနတာ။  မုန္တိုင္းကဒီညထိဆက္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒီမွာမေနရဲေတာ့ဘူး။ မိဘအိမ္ကိုေျပးဖို႔ ေအာက္ေတာင္မဆင္းရဲ။ နံနက္ ၁၀း၃၀ မွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ၁၂း၃၀ မွာ မိုးစဲသြားၿပီဟု ဇနီးသည္ကႏိႈးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ သား အိမ္ကိုေသခ်ာပိတ္၍ ကားျဖင့္ မိဘေတြ႐ွိရာ ယုဇနဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ထြက္ခဲ့ၾကရာ - -
    ဟာ - ဟင္ - မိမိတို႔အိမ္သြပ္တစ္ခ်ပ္မွမလန္ေသာ္လည္း ဤမွ်ေလာက္ပင္ျဖစ္သြားသလားဆိုတာကို ေတာ့ အျပင္ထြက္ၾကည့္မွပင္သိပါေတာ့သည္။ ဒီလမ္းက်ေတာ့လည္း သစ္ပင္ႀကီးေတြလဲၿပိဳေနလို႔၊ ဟုိလမ္းက် ေတာ့လည္း ေရႀကီးေနလို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကြ႕ပတ္ကာေ႐ွာင္ေမာင္းခဲ့ရသည္။ ေတာင္ဒဂံု စက္မႈဇုန္ကိုေရာက္ေတာ့ လမ္းမသည္ေရလႊမ္းေနျပန္သည္။ ဒါကိုေက်ာ္ရင္ ေရာက္ၿပီဟုေသာအသိႏွင့္ ေရထဲ ျဖတ္ေမာင္းမိလိုက္တာမွားမွန္း ကားထိုးရပ္သြားမွသိသည္။ ျဖတ္သြားသမွ်လူေတြက ကူညီၾကေသာ္လည္း ကားသည္ျပန္၍ႏိုးမလာေတာ့။ ကၽြႏု္ပ္တို႔လင္မယား၏မ်က္ႏွာသည္ကား ဇီးရြက္သာသာ႐ွိေတာ့သည္။ ဖုန္းေတြ ကလည္း ဆက္၍မရ။ ေလကထက္ၾကမ္းလာမူဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ေတာ္ေသးသည္။ ကူညီၾကေသာသူမ်ားထဲမွ တစ္ဦးသည္ ကားကိုႏိုးေအာင္ႏိႈးေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကားက ညက္ေညာမႈမ႐ွိေသာအသံျဖင့္သြားေနသည္။ ဂီယာထိုးရင္ပိုဆိုးသည္။ ေနာက္မွသိရသည္ကား ဂီယာေဘာက္စ္ထဲေရ၀င္သြား၍ျဖစ္သည္။
    ယုဇနဥယ်ာဥ္၏အ၀င္လမ္းျဖစ္ေသာ ပဲခူးျမစ္လမ္း႐ွိ ဓါတ္တိုင္မ်ားက ကားလမ္းေပၚ တိုင္ေစ့လဲေနၾက ေသာေၾကာင့္ မနည္းေ႐ွာင္ေမာင္းလာရ၏။ မိဘေတြဆီေရာက္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီမို႔ ၀မ္းက ဟာလာမွန္းသိေတာ့ သည္။ ႐ွိတာေလးႏွင့္ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ ကားငွား၍ YOUTH သင္တန္းကို လာၾကည့္၏။ လမ္းတစ္ ေလွ်ာက္အပ်က္အစီးမ်ားကိုၾကည့္မွ ေၾသာ္ ကိုယ့္ခံစားရတဲ့ ဒုက္ၡကဘာမွမ႐ွိမွန္းသိရသည္။ သင္တန္းေရာက္ ေတာ့ သင္တန္းလည္း အတိအလင္းေဘးကင္းတာကိုေတြ႕ရ၍စိတ္သက္သာရာရသြားသည္။ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ မႀကံဳေတြ႕ဖူးေသာ၊ မထင္မိေသာ နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီးမွာ တစ္ကယ့္ ဖ်က္အားျပင္းမုန္တိုင္းႀကီးမွန္း  ေနာက္မွသိရေလေတာ့သည္။
    ကၽြႏု္ပ္သည္ ယခုစာေရးေနသည့္အခ်ိန္အထိ ညေနမိုးေတြညိဳလာလွ်င္ စိတ္ေတြကေယာင္ေခ်ာက္ျခား ျဖစ္လာသလို႐ွိ၏။ တိုက္ခန္း၌ေနစဥ္ကာလမွာလည္း ေလတိုက္လို႔ သြပ္ေတြကအသံမည္လာလွ်င္ အခ်ိန္မဆိုင္း ဒုန္းဆိုင္းပင္ မိဘေတြဆီေျပး၏။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ေနထိုင္ရာ သဃၤန္းကၽြန္းႏွင့္ ယုဇနဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္သည္ကား အိမ္ဦးႏွင့္ၾကမ္းျပင္ပမာ႐ွိေလၿပီ။ ခုေတာ့ အလုပ္ကေန အိမ္ျပန္ရာညေနတိုင္းသည္မသာယာေတာ့ၿပီ။ ကၽြႏု္ပ္ ႏွစ္သက္ေသာ တိုက္ခန္းေလးသည္ စိတ္ထဲတြင္ေျခာက္ျခားဖြယ္ျဖစ္ေလၿပီ။ အိမ္မွာအိပ္သည့္ညတိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ျခင္းကင္းေလၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ျပန္ယူရဦးမည္ျဖစ္သည္။